De D18 van Martin

In 1931 begon Martin met het produceren van de dreadnought onder hun eigen naam. Net als de Ditson modellen had deze dreadnought een 12-fret hals. In 1934 introduceerde Martin de 14-fret versie van de D18, die de moderne standaard werd. Naast de nieuwe hals, kreeg de klankkast zijn kenmerkende rechte schouders en ook de kop zoals we hem nu kennen.

Met zijn mahoniehouten constructie werd de D18 gepositioneerd als een betaalbaarder alternatief voor de topklasse D28, wat hem vooral populair maakte tijdens de Grote Depressie. De droge, pittige toon en het lichte gewicht van de gitaar trokken muzikanten aan die op zoek waren naar helderheid en projectie zonder al te veel versieringen. In de loop der jaren werd de D18 een favoriet onder singer-songwriters en flatpickers vanwege zijn gebalanceerde geluid en midrange. Dit past namelijk goed tussen basinstrumenten en de hogere tonen van instrumenten zoals mandolines.

Een van de zeldzaamste versies is de D18 uit 1937 met een 'shaded top'; een met sunburst afgewerkt bovenblad. Er zijn er maar een paar van gemaakt, waardoor het vandaag de dag een gewild verzamelobject is.

Hals

Voor 1944 gebruikte de D18 een stalen T-bar voor de versteviging van de hals, wat zorgde voor een uitstekende sustain en structurele stijfheid. Vanwege metaaltekorten in oorlogstijd verving Martin de stalen staaf echter kortstondig door een lichtere ebbenhouten staaf in 1944, wat de gitaar een houterigere, warmere toon gaf, maar ten koste ging van de stabiliteit van de hals. In 1946 schakelde Martin weer over op een stalen T-bar.

Het halsprofiel veranderde ook door de jaren heen, van een stevige V-vorm in de jaren 1930 tot een zachtere V of afgerond profiel in de jaren 1940 en 1950. Tegen de jaren 1960 koos Martin voor een slankere C-vormige hals voor een betere bespeelbaarheid, om tegemoet te komen aan de voorkeuren van moderne spelers.

Mystery Tops

Een van de meer intrigerende eigenaardigheden in de geschiedenis van de D18 zijn de zogenaamde “Mystery Tops” uit de jaren 1950. Terwijl Sitka sparren het standaard bovenbladhout was, hebben sommige D18's uit die tijd bovenbladen met nerfpatronen die niet overeenkomen met de typische Sitka kenmerken. Deze variaties suggereren dat Martin een mix van Sitka, Adirondack en zelfs Engelmann sparrenhout heeft gebruikt. Dit komt mogelijk door materiaaltekorten of restanten uit voorgaande decennia. Omdat deze gitaren unieke visuele en tonale kenmerken hebben, zijn ze erg gewild bij verzamelaars.